De narrandi voluptate

Fragmenta cuiusdam sermonis amatorii

Sunt quidam libri, quorum alter alteri auxilio est tamquam essent duo amantes, qui non sunt spiritus duo, sed unius animi. Sunt quidam libri, qui eodem quidem tempore sunt legendi. Congruit tragoedia Vergiliana de Didone Aeneaque libro illi, qui «fragmenta cuiusdam sermonis amatorii» inscribitur.

«Ambo se vicissim nondum norunt. Ergo narrandum est. „Ego quidem sum tantus talisque.“ Haec est narrandi voluptas, ea quidem voluptas, quae cognitionem augeat pariter ac impediat, ea voluptas scilicet, quae stimulat. Ego quidem amando perpetuo stimulor, levis sum.» Sic Rolandus ille Barthes, philosophus, vir litteratus, magnus amator. Ab narrandi voluptate initium sumit drama illud Aenean inter et Didonem. Legimus apud Vergilium:

 

Didonis mors (Vergilius Vaticanus)

Sic pater Aeneas intentis omnibus unus

fata renarrabat divum cursusque docebat.

Conticuit tandem factoque hic fine quievit.

At regina gravi iam dudum saucia cura

vulnus alit venis et caeco carpitur igni.

Multa viri virtus animo multusque recursat

gentis honos; haerent infixi pectore vultus

verbaque nec placidam membris dat cura quietem.

Ad summam: Quodlibet amoris drama libro philosophi Francogalli evoluto melius intellegitur.

«Solvitur in ludum civitas» sive De incantamento niveo

Nix Salodurensis

Ninxit heri Saloduri in oppidulo. Repuerascere unusquisque visus est. Tanta enim vis animos mutandi inest floccis nivis parvulis. Similia legimus apud quendam auctorem saeculi XV: «Venit hiems exclusisque Notis solum Boream admittebat. Cadunt ex caelo nives, solvitur in ludum civitas: iactant matronae in vicos, iuvenes in fenestram nivem.»* Qua in scaena hiemali non agitur de floccis Salodurensibus, sed de niveis pilis Senensibus. Neque vero nix res est stabilis. Hodierno enim die pluit urceatim, ut incantamentum tollatur candidum.

*Depromptus est locus supra allatus ex Aeneae Silvii Picolomini narratiuncula, quae «De duobus amantibus historia» inscribitur.

«La maladie Suisse» sive De morbo Helvetico

Heidi (Anouk Steffen) ) et avus (Bruno Ganz)

«Alpes ubinam sunt? Eas videre nequeo», interrogat Heidi, puellula illa, cum Francofurtum advenerit in urbem metropolitanam a pascuis montanis ac capris Alpinis longissime distantem. Quis intellegere velit, quid sit morbus Helveticus qui dicitur, adeat his diebus theatrum cinematicum, ubi pellicula «Heidi» inscripta praebetur.

Heidi, puella illa candida, celeberrimum exemplum hominis est, qui procul a patria ablatus patriae desiderio ita afficitur, ut in aegritudinem incidat gravem. «La maladie Suisse» vel ille morbus Helveticus originem trahit a militibus mercennariis Helveticis, qui peregre stipendia merentes patriae desiderio afflicti se macerabant. In Francogallia vel usque ad saeculum XVIII quaedam cantica pastoralia Helvetica vetita erant, quippe quae patriam in memoriam ac animos mercennariorum Helveticorum adeo revocarent, ut cordibus discissis, pectoribus desiderio dilaniatis miseri illi iuvenes facere non possent, quin exercitum desererent. Signa autem deserentes si deprehensi sunt, affecti sunt poena capitis.

Arcadia Alpina

Sed redeamus ad pelliculam eam, cuius argumentum positum est in libro puerili scriptricis Iohannae Spyri: Cum Heidi in Helvetiam reversa avum suum – optime a Bruno illo Ganz actum – amplectatur, ea quidem scaena spectatoribus lacrimas movet. Permultae autem reliquarum scaenarum redolent tum magnificentiam montanam immoderatam tum quandam Arcadiam Alpinam, quae numquam exstabat.