«Iam ver egelidos refert tepores»

Adest ver. Adest hebdomadis finis. Nobis est animis concinnandis otium. Quid faciamus?

Primum: Ramulum serâ secamus.

Secundum: Casulam exstruimus ligneam.

Tertium: Vernos admiramur flores.

Quartum: Tomacula in craticula assamus.

Quintum: Salutamus ramulos gemmantes.

Haec omnia hodie fecimus recitantes videlicet iterum iterumque versiculum Catulli hunc: 

«Iam ver egelidos refert tepores».

De somniis plasticis

Qui manus suas his lateribus plasticis admovere non horrebit, is somnia sua omnia ad effectum perfacile adducere poterit. Quid haeres, lectrix iucunda, quid dubitas, venuste lector? Nescisne volare?

Fabula de Maria Typhoide

«Legere didicisse», ait Humbertus ille Eco, «vitam longiorem reddit. Qui minime legit, ei una vita est, quae, hoc vobis confirmo, brevissima est. Nos autem cum morituri erimus, meminerimus nos Rubiconem cum Caesare transisse, itinera fecisse cum Gulliver et nanos gigantesque convenisse. Parva remuneratio pro aeternitate absenti».

Cuius dicti minime me fugit ratio. Namque alphabetum re vera mundum continet totum, immo vero mundos multos multaque saecula. Neque enim ita diu est, quod ego quidem ad quendam libellum incumbens saeculo IXX versarbar. Navigo ergo Hamburgo Novum Eboracum una cum aliis hominibus in Mundo Novo arva beata petituris. Navis autem nostra hominibus pauperrimis referta, inter quos Maria Caduff, puella tredecim vel quattuordecim annorum. Itineratur Maria una cum parentibus, qui fame miseriaque impulsi viculum in Alpibus Rhaeticis situm reliquerant. Navis, ut iam antea dixi, hominum referta miserorum, res sanitariae pessimae, ubique putor tam foetidus quam mortifer. Quid mirum? Exoritur pestis, quae typhus dicitur, ut navis nostra in arcam mare Atlanticum transnatantem mutetur. Ex 544, qui e patria emigraturi erant, 108 homines in traiectu animam efflant. Maria autem cum infecta sit peste, tamen morbo – quantum miraculum! – non laborat.

Quid porro? Quid faciat Novi Eboraci adulescentula parentibus orba, venustate autem praedita differtaque leporum? Adulescentula nempe, cuius magnum studium res sunt hae duae: ars coquinaria et Venus. Perlongum est singula persequi, dicam compendio: Coquit Maria (coquae enim munere in divitum familiis fungitur); facit Maria res venereas (eximiae enim venustatis gratiae viri sunt obnoxii); dissipat Maria illam typhi luem – scilicet primum nesciens, deinde non ignorans, postremo consulto quidem, ut iniurias, quas vitae decursu acceperit, ulciscatur.

Fabula illa de Maria pestifera a rebus gestis proficiscitur. Eam optime renarrat auctor Helvetius Georgius [Jürg] Federspiel – res videlicet veras commenticiis cum rebus commiscens. En libelli titulum: «Narratio poetica de Maria Typhoide» [Die Ballade von der Typhoid Mary]. 

De vocabulo, quod est «victima»

Europa saepta – Roszke, vicus Hungaricus mens. Aug. a. 2015 (phot. EPA/Zoltan Balogh)

His diebus pretium est cogitare de vocabulo, quod est «victima». Cum acta diurna sint plena nuntiorum de profugis patrias relinquere coactis, tamen rarissime vocabulum, quod est «victima», offendimus – saltem quod ad acta diurna Helvetica spectat. Taedet, ut videtur, victimarum – exceptis infantibus aliquibus, quorum corpora fluctibus ad litora insularum Aegaearum propelluntur. At vero floret in ephemeridibus aliud verbum: scilicet vocabulum, quod est in sermone Anglice loquentium «resilience». Quid ea vox sibi vult? Denominatur facultas animi humani, qui quamvis iniuriis affectus nihil damni contrahit. Denominatur ergo ea voce facultas hominis cuiusdam, a quo crimen omne, omnis resilit iniuria – nihil refert, quam terribilis sit crudelitas, nihil refert, quam grandis sit scelerum atrocitas.

Fautores istius doctrinae de animi «invulnerabilitate» quae dicitur afferunt  – nempe ad suam rationem probandam – illos homines, qui campis illis letalibus ab Hitlero tyranno collocatis superfuerunt. Qui talibus cruciatibus superfuit, is (perverse, ne dicam impudenter) putatur et cetera subire valere. Ad summam: His quidem diebus legimus de profugis depulsis e regionibus ad solem orientem vergentibus, sed recusamus eos homines nuncupare victimas. Unde sequitur, ut profugi, si quidem victimae non sunt, flocci non faciundi sint. Quem animi habitum, fucare, si libet, possumus aliquantulum philanthropiae quae dicitur adhibentes, ne nimis scrupuli nos pungant.

Quod hoc in commentariolo proponitur, maxima ex parte depromptum ac verbis ad compendium collatis rescriptum est ex symbola cum titulo «Vom Opfer zum resilienten Ich»* conscriptâ ab Svenja Goltermann, quae egregia professtrix in studiorum universitate Turicensi docet historiam. 

* Symbolae titulus Latine versu difficilis videtur, qua de causa tantummodo periphrasin praebeo hanc: «Quomodo victimae in homines quasi invulnerabili animo praeditos sint commutatae»