De quodam sutore Italo-Salodurensi

Sunt quidam calcei, quos vitâ perfructuros aeternâ speramus. Sunt quidam calcei, quibus numquam moriendum est. Neque enim calceis quisquam est sodalis fidelior, quippe qui nos sequatur, quocumque nos vertimus. Quam ob rem calcei curandi sunt ac corium diligenter ungendum perfricandumque, ut molle et flexibile esse pergat, et eo magis quia calceamenta per non parvum vitae spatium corporis nostrum sustentant pondus.

At vero quid faciendum est, cum sola calceorum - et praeoptatorum quidem - sunt contrita, confecta, consumpta? Quid? Sutor est adeundus – scilicet Antonius Sturzo. Calceator ille Italo-Salodurensis iam semel solis dilabentibus vitam produxit mearum caligularum. Calceos enim meos morbo letali laborantes maxima cum diligentia ac summa cum arte sanare valuit. Quis infitias eat fabrum illum Italo-Salodurensem calceis nova sola assuentem esse benefactorem tamquam chirurgum, qui pectori humano cor inserit novum? Namque calceus sine solo idem ac homo sine corde. Ergo si cui sutore – sive caligario sive crepidario – opus est, Antonium adeat! Fabrica eius sutoria quodam in angiportu Salodurensi sita est, viculus autem inventu non difficilis.