Plinius in Alpibus Helveticis

Conspectus ad pagulum Alpinum Bergün

C. Plinius Tacito suo s.

Ridebis, et licet rideas. Ego ille, quem nosti, apros tres et quidem pulcherrimos cepi. «Ipse?», inquis. Ipse: non tamen ut omnino ab inertia mea et quiete discederem. Ad retia sedebam: Erat in proximo non venabulum aut lancea, sed stilus et pugillares; meditabar aliquid enotabamque, ut, si manus vacuas, plenas tamen ceras reportarem. Non est, quod contemnas hoc studendi genus; mirum est, ut animus agitatione motuque excitetur; iam undique silvae et solitudo ipsumque illud silentium, quod venationi datur, magna cogitationis incitamenta sunt. Proinde, cum venabere, licebit auctore me ut panarium et lagunculam sic etiam pugillares feras: Experieris non Dianam magis montibus quam Minervam inerrare. Vale.

Ascensus nos per pagulum Latsch tulit

C. Plinius Caecilius Secundus his litteris ad Tacitum missis hesterno die me in quendam montem, quem alpicolae vernaculi «Cuolm da Latsch» vocitant, ascendentem prosecutus est. Primulo quasi diluculo a pagulo Alpino Bergün, Rhaetice autem Bravuogn dicto profecti sumus.

Silentium montanum undique. Cuius autem sanctitatem nos quidem – fuimus enim grex adultorum liberorumque tam parvulus quam alacer – confabulationibus non semel perrumpere ausi sumus.

Vitra ocularia: instrumentum
ad aciem augendam ferasque
 intuendas utilissimum

Quod ad me attinet, non pugillaribus stiloque ut olim Plinius, sed potius sophophonio eram instructus, namque nonnulla photographe-mata capere in animo habebam, ne vacuas reportarem manus.

Porro autem illud Plinianum «mirum est, ut animus agitatione motuque excitetur» quis deneget? Accedebat, quod cacuminum aspectus oculos et animi et corporis haud parum recreabat. Res mundanae una cum deliramentis longissime aberant. Non secus erat quam si mundus noster primum suos aperuisset oculos.

 

Summo in monte «Cuolm da Latsch» vocitato

Doleo tantummodo, quod apros – fata tibi, Plini, fuerant me feliciora! – non cepimus, quamvis vitra ocularia adhibentes valles montesque perquisivimus omnes, sed ferae diligentius latitare videbantur venatica pertimentes sclopeta. Quaedam dumtaxat rupicapra nos salutavit excrementis in semita montana depositis.

Rupicaprae salutatio