Soliloquium Salodurense septimum: De monte Iura deque Caesare

Huius soliloquii pellicula in tutubulo (vulgo youtube) exhibetur.  NOLI DUBITARE PREMERE HIC! Pro erroribus mendisque, quibus ex tempore Latine loquens succubui, iam in antecessum veniam peto. Visne legere soliloquium exscriptum et quibusdam additamentis exornatum? Hac in pagella parumper maneas!

E quodam colle prope Salodurum sito prospectus Alpium exhibetur bellissimus.

Salvete omnes! Vos saluto ad hoc soliloquium. Mihi nomen est Beatus Salodurensis. Sum fautor Latinitatis Vivae, quam quidem reapse insaniam sane amabilem esse puto. Hodie denuo consilium’st quaedam referre vel potius paucula adumbrare de quodam angulo Salodurensi, qui sub quibusdam aspectibus commemoratu dignus’st.

Versor hodie in quodam colle prope Salodurum sito. Hunc locum maximi aestimo. Ingenue confitero: Hic locus bucolicus est mihi quidem reapse dilectus et carus. Nam hinc, cum ad meridiem occulos nostros dirigimus, Alpes conspicere nobis licet – ex longinquo scilicet. Procul enim cacumina Alpina nivibus perennibus et glaciebus obducta cerni possunt.

Et Alpibus superatis iam spes Italiae animum meum oblectat. Italia autem quid est dulcius, quid est suavius Italia? Ergo non mirum’st, quod hic locus pertinet ad locos mihi sane gratissimos. Hic stans cogitatione mihi depingo Romam, Neapolim necnon spiritum illum, quem redolet Sicilia!

Ideo quoque mihi optatissimus est hic locus, quia hinc mons Iura cerni potest. Dirigamus aciem oculorum nostrorum ad septentriones! Quam ob rem sophophonium nunc pedetemptim converto. Eccum, sodales, eccum montem Iuram hisce diebus vestibus autumnalibus indutum! Quidni nunc quaedam de illo monte proferam? Pertinet mons Iura Genavâ Salodurum, quod oppidulum sub monte Iura situm’st. Constat mons Iura ex nonnullis iugis, ut ita dicam, ex nonnullis catenis montanis, quae dividunt Helvetios a Francogallis.

Eccum montem Iuram, quod iugum Genavâ Salodurum pertinet!

Iurae montis mentionem iam fecit C. Iulius Caesar in commentariis suis, quorum index est «De bello Gallico». Agit Caesar primis in capitulis de rebus geographicis. Nisi vos piget, sodales, praelego nunc quendam locum ex capitulo altero primi libri depromptum. Ait Caesar de Helvetiis: «Undique loci naturâ Helvetii continentur: unâ ex parte flumine Rheno latissimo atque altissimo, qui agrum Helvetium a Germanis dividit, alterâ ex parte monte Iura altissimo, qui est inter Sequanos et Helvetios, tertiâ lacu Lemanno et flumine Rhodano, qui provinciam nostram ab Helvetiis dividit.»

Quomodo haec dicta intellegenda et enarranda sunt? Ait Caesar montem Iuram altissimum esse. Estne hocce verum? Iura est mons inter mille et mille sescenta metrorum altus. Estne autem Iura, ut ait Caesar, mons altissimus? Altissima sunt cacumina Alpina! Hac de re quis dubitaverit? Haud enim pauca cacumina Alpina altitudinem quattuor milium metrorum excedunt. Meâ quidem sententiâ Caesar errori cuidam succubuit dicens montem Iuram altissimum esse. Utcumque autem ea res sese habeat, transeamus ad graviora!

Est enim alia res, quae animum meum haud parum irritet. Ait Caesar Helvetios undique loci naturâ contineri. Et hoc quidem recte dixit. Nihilominus Caesarem in Helvetiis describendis aliquid effûgit – videlicet res gravissima: Caesar enim in agro Helvetico depingendo mentionem non fecit Alpium! Est res incredibile dictu! Imperator ille maximus et unicus, qui habebat Galliam, qui habebat ultimam Britanniam, Helvetiam meam describens Alpes praeteriit, Alpes neglexit, Alpes omnino contempsit! O di immortales! Quis hoc potest credere, quis potest pati? Oblitus est Caesar in agro Helvetico depingendo Alpium! Hanc rem ego quidem aegre fero et ingenue confiteor: Stomachor ego quidem scriptis Caesaris!

Hisce ex rebus sequitur, sodales, ut Caesari et eius scriptis non nimis fidei habeamus! Caesar fuit vir in re publica versans, fuit vir politicus qui dicitur. Et vobis, sodales, summopere suadeo, ne nimis fidei talibus viris tribuatis! – Bene! – Haec hactenus, licet restent multa dicenda.

Est enim tempus finis faciendi. Mox denuo Salodurum conveniemus ad confabulandum de rebus Salodurensibus. Tantum’st. In proximum!  Bene valete et bene curate cuticulas vestras, sodales!