De stabulo Betlehemitico aliisque de rebus

Conspectus urbis Beroeae (vulgo: Aleppo) a. 2009° rebus integris

Natalicia iactatio his diebus animos est correptura nostros. Consistamus paulisper! Non simus immemores cladis maxime sanguineae, qua orbis terrarum his diebus affectatur: scilicet belli civilis in Syria. Iam enim ibi hactenus plus 400'000 homines vitam amiserunt – nempe infantes, pueri adultique amoris vitae pleni. Europaei huc illuc fluctuant, Americani verba faciunt, Russi bombas iaciunt. Plus 400'000 mortui: numerus ingens.

Ex aliquot annis Civitates Unitae Americae sunt talis superpotentia, quae munere se abdicaverit rebusque mundanis se retraxerit. Sed nonne semper est coniuncta potentia cum eo, quod Anglice «responsibility» dicitur, id est: cum officio? Abiturus est magistratu Barack Obama, praesidens ille olim ob pacem faciendam praemio Nobeliano honestatus. Plus 400'000 mortui: pretium ingens, quod Americani et Europaei numerant, ut desidiae incumbentes a rebus publicis in Medio Oriente accidentibus se recipiant.

Summum magistratum nunc temporis initurus est Donaldus Trump, qui Americam se redditurum pollicitus est magnificam ac splendidam. At res in Syria constituent et administrabunt alii - nempe Putin Caesar necnon Erdogan Sultanus. Quas res meditemur, cum diebus venturis stabulo Betlehemitico contemplando vacabimus!

«December est mensis»

Nox Salodurensis

Minime humane nobiscum egit mensis November superior. Pro radiis solis nobis dono fecit Iupiter tenebras, nebulas necnon sudariola permulta ad nares emungendas apta. Quis ignoret? Hoc anni tempore septemtrionali in hemisphaerio non satis magna copia lucis suppetit. Quid nunc? Nos, quippe quibus lucis beneficiis opus sit ad bene vivendum, laboremus necesse est gravedine, febri, alvi profluvio. Quibus malis laboravimus deinceps omnes: mulier, filiolus, vicini, totum fere oppidulum.

Stellae chartaceae

Candelae durescentes

Candela iterum iterumque
in ceram calefactam mergenda

Morbis nostris medelas adhibuimus varias: contra febrim non paucas potiones teae absorpsimus, videlicet potiones illas e tilia coctas, contra alvi profluvium bananarum nonnihil manducavimus, contra lucis inopiam chartulas coloratas plicantes fabricavimus stellas et fenestris agglutinavimus. Nunc luce chartacea perfruimur, perfruimur per Saloduri oppidulum ambulantes lucernulis electricis, quibus hoc anni tempore oppidulum exornari solet. Praeter autem omnia luminibus candelarum perfructuri sumus – scilicet luminibus cereis, quae lumina ellychnium in ceram calefactam mergentes ipsi formavimus.

Die 6° mensis Dec.:
Sanctus Nicolaus legens e vitae libro

Iam mensis December coepit. Iam nos adiit Sanctus Nicolaus perquisiturus, quid anno praeterito bene, quid male fecerimus. Quibus porro donis nos hic mensis deprehendet? Saturnalia fient. «December est mensis, cum maxime civitas sudat. Ius luxuriae publice datum est. Ingenti apparatu sonant omnia, tamquam quicquam inter Saturnalia intersit et dies rerum agendarum: adeo nihil intersit, ut non videatur mihi errasse, qui dixit olim mensem Decembrem fuisse, nunc annum.» Illud Senecae* attulimus, ut his nugis cottidianis aliquantulum antiquitatis commisceremus. Seneca ille morum vituperator facere non potuit, quin et Saturnalia castigaret. At contra mihi quidem non displicent permutatio illa vel perversio socialium qui dicuntur ordinum necnon licentia illa. Placent illi dies festi, qui aetatem in hominum memoriam revocant auream. Quam ob rem clamito: «Io Saturnalia!»

*Ep. Mor. 18,1

De munificentia pia

Linguae Latinae praestantia est procul dubio ocliferia in inscriptionibus Latinis lapidibus insculptis. Accedit, quod multae inscriptiones redolent quendam spiritum potentiae, quae pietate fucari solet. 

En exemplum: LVDOVICI MAGNI REGIS CHRISTIANISSIMI MVNIFICENTIAE MONIMENTUM. Qua inscriptione templum Salodurense, cuius nomen fanum Iesuitarum (vulgo: Jesuitenkirche), anno 1687° affectum est.

Rex magnus Christianissimus est Ludovicus eius nominis XIV, qui Salodurensibus illud templum fecit dono. Salodurenses invicem hoc beneficium rependentes ad aulam Versaliensem nonnullos iuvenes humili loco natos miserunt, ut ii pueri in exercitu militarent Francogallico. Qua ratione hoc negotium optime successit: Namque civitas Salodurensis fano exornata est magnifico, mercennariis Helvetiis est auctus exercitus regis illius, qui et sol fuisse dicitur, deus autem res terrenas oculis perlustrans gaudio perfusus haud parvo ob mortalium opera pia.

«Non est, quod tibi cito et facile credas.»

Excerptulum Annaeanum ex editione Basiliensi sumptum**

Non ita pridem sodalis quidam valde miratur, curnam ipse mecum loqui soleam. Nam hic profecto est mos meus: Persaepe mecum loquor, ita tamen, ut mecum persaepe minime consentiar, immo vero ut ipse mihi fidem non habeam. Hoc in contextu auscultemus vocem Senecae, quippe qui fuerit magister in iis rebus peritior, quae ad animum formandum et ingenium concinnandum spectant. «Non est, quod tibi cito et facile credas. Excute te et varie scrutare et observa! Illud ante omnia vide, utrum in philosophia an in ipsa vita profeceris!»* Illis dictis Annaeanis adicere mihi permitto hocce: Unusquisque nostrum est abyssus. Quem in abyssum cum inspicimus, nonnumquam quaedam vertigo oculorum, interdum cachinnus nos corripit, non semel autem percurrit imum animum lenis risus.

*Sen. Ep. Mor. 16, 2

**Opera L. Annaei Senecae et ad dicendi facultatem et ad bene vivendum utilissima. Per Des. Erasmum Roterod. & Matthaeum Fortunatum ex fide veterum codicum, tum ex probatis autoribus, postremo sagaci nonnunquam divinatione sic emendata, ut ad genuinam lectionem minimum desiderare possis. Basileae circiter anno 1540, apud Iohannem Herwagen, p. 91

«Opera L. Annaei Senecae et ad dicendi facultatem et ad bene vivendum utilissima»

Aliquas notulas de epistulis moralibus ad Lucilium proponere mihi permitto. Namque ob causas scholasticas Senecae litteras his diebus non semel evolvam oportet. Cum abhinc plus decem annos Senecae epistulis operam darem, adhortationum me pertaedebant. Tum enim temporis adhortationes ad ingenium concinnandum iterum iterumque prolatae fere intolerandae mihi videbantur. His contra diebus epistulas morales oculis novis praeditus evolvo. Alliciunt me calami perspicuitas et brevitas, alliciunt me sententiae cum aliae tum illae, quas philosophus Cordubensis de amicitia exaravit. 

«Ad amicitiam» ait «fert illum [scilicet sapientem] nulla utilitas sua, sed naturalis inritatio. Nam ut aliarum nobis rerum innata dulcedo est, sic amicitiae. Quomodo solitudinis odium est et adpetitio societatis, quomodo hominem homini natura conciliat, sic inest huic quoque rei stimulus, qui nos amicitiarum appetentes faciat.» (Ep.mor. 9,17)

Tam peropportunus quam aptus ad rem mihi index videtur, quo Senecae operum editio Basiliensis exornata est. Quae enim editio saeculi XVI  inscribitur: «Opera L. Annaei Senecae et ad dicendi facultatem et ad bene vivendum utilissima».

De quodam sutore Italo-Salodurensi

Sunt quidam calcei, quos vitâ perfructuros aeternâ speramus. Sunt quidam calcei, quibus numquam moriendum est. Neque enim calceis quisquam est sodalis fidelior, quippe qui nos sequatur, quocumque nos vertimus. Quam ob rem calcei curandi sunt ac corium diligenter ungendum perfricandumque, ut molle et flexibile esse pergat, et eo magis quia calceamenta per non parvum vitae spatium corporis nostrum sustentant pondus.

At vero quid faciendum est, cum sola calceorum - et praeoptatorum quidem - sunt contrita, confecta, consumpta? Quid? Sutor est adeundus – scilicet Antonius Sturzo. Calceator ille Italo-Salodurensis iam semel solis dilabentibus vitam produxit mearum caligularum. Calceos enim meos morbo letali laborantes maxima cum diligentia ac summa cum arte sanare valuit. Quis infitias eat fabrum illum Italo-Salodurensem calceis nova sola assuentem esse benefactorem tamquam chirurgum, qui pectori humano cor inserit novum? Namque calceus sine solo idem ac homo sine corde. Ergo si cui sutore – sive caligario sive crepidario – opus est, Antonium adeat! Fabrica eius sutoria quodam in angiportu Salodurensi sita est, viculus autem inventu non difficilis.

Quaedam de Saloduro, quod oppidulum in Celtis antiquissimum esse putatur

Salodurum oppidulum sub Iura monte situm

Bene vobis sit, benevolae lectrices lectoresque benigni! Hoc in photographemate Saloduri conspectus vobis exhibetur. Fieri non potest, ut mons Iura non animadvertatur. Fluvius, quo Salodurum adluitur, Latine Arola sive Arura appellatur. Huc enim quadrare videtur, ut tandem aliquando quaedam de Saloduro oppidulo proferam, ut huius sitûs retialis hospites cognoscant, quae urbs tam nobilis quam antiqua est patria auctoris, qui his in pagellis suas divulgare audet nugas.

Salodurum antiquissimum oppidum esse constat, immo vero patria mea, quod ad antiquitatem et vetustatem attinet, praestare omnibus urbibus in Celtis sitis tradita est.

Nos quidem per historicum quod dicitur oppidum ambulantes nonnullis in locis vestigia antiquissima admirari possumus. Namque hic illicque vestigia nobis occurrunt, quae  tempora praeterita, Romana videlicet, in memoriam revocant. 

Muri fragmentum (I) ad Castrum Salodurense pertinens

Muri fragmentum (II) ad Castrum Salodurense pertinens

Muri fragmentum (III) ad Castrum Salodurense pertinens

Omnia haec muri fragmenta pertinent ad munimentum castrum vocitatum, quod Romani saeculo quarto post Christum natum exstruxerunt, cum gentes Germanorum Rhenum superantes imperio Romano periculo essent. Castrum ergo est locus muris tam altis quam firmis munitus.

Quartone igitur saeculo post Christum natum fundamenta Saloduri iacta sunt prima? Minime! Patria mea multo antiquior! Testimoniis enim archaeologicis Salodurum Tiberio imperatore  primis decenniis post Christum natum a Romanis conditum esse pro comperto est. Vicus Salodurensis inter XV° et XXV° annum post Christum natum conditus est et eo quidem loco, ubi via strata Romana, quae Aventico ab urbe Coloniam Rauricam et Vindonissam ad castra stativa Romana duxit, Arolam superavit.

Pons Arolam fluvium superans

Ergo XV° annum inter et XXV° post Christum natum vicus Salodurensis exortus est. Quid hoc sibi vult? His nostris diebus duo milia annorum acta sunt a patria mea condita! Agedum, placentam necesse est coquamus nataliciam! Quam autem scriblitam, hercle, quando manducabimus? Nam agitur de flexiblili ac mobili quod dicitur iubilaeo! Licet enim annum partûs eligere – nempe inter annum MMXV° et MMXXV°. Adhuc, ut videtur, magistratûs Salodurenses in eo sunt, ut disputent, quando quomodoque dies natalis celebrandus sit. Ego quidem iam dudum lagoenas non paucas aperui ad laudes dicendas, quas vetustas civitati parit huic, quam incolo.

Turris horologica ad forum Salodurense sita

Quae sollemnia bismillennaria quandocumque utcumque celebrabuntur, res certa est una: Non sine superbia nos Salodurenses antiquitatem ac vetustatem civitatis nostrae prae nos ferre solemus. Exemplum affero turrim horologicam ad forum Salodurense sitam. Quae turris medio quod dicitur aevo exstructa saeculo autem decimo sexto horologio astronomico affecta est. Quo sub horologio titulus invenitur lectu dignus. Sed propius accedamus, ut inscriptionem facilius legere valeamus.

Titulus sub horologio affixus

 «In Celtis nihil est Saloduro antiquius unis

exceptis Treveris, quarum ego dicta soror»

Cuius distichi auctor est Henricus Loriti dictus Glareanus, qui patricius Glaronensis saeculo decimo sexto floruit. Glareanus autem quisnam fuit? Fuit humanista ac poeta laureatus. Primum in studiorum universitate Basiliensi docebat, deinde Friburgi Brisgoviae. Fuit familiariter coniunctus cum Erasmo illo Roterodamo multisque aliis viris doctis aetatis litterarum renascentium. Aliis verbis: Glareanus fuit nomen celeberrimum in re publica literaria illorum temporum.

Porro sane cara Glareano fuit civitas Salodurensis. Namque iuvenes ex urbe ad Arolam sita oriundi eruditionis causa frequentes primum Basileam deinde Friburgum Brisgoviae petebant ad illum virum doctum audiendum. Quam ob rem Glareanus, cum rogatus esset, an nonnullis versiculis Salodurum laudaret, perlibenter magistratui Salodurensi morem gessit.

Sed revertamur ad Glareani distichum! «In Celtis nihil est Saloduro antiquius unis / exceptis Treveris, quarum ego dicta soror»*: Hi versûs quid sibi volunt? Teste Glareano Salodurum est omnium oppidorum Gallorum Germanorumque antiquissimum Augustâ Treverorum unâ exceptâ. Qua de causa Glareanus Treverorum urbem et Salodurum sorores dixit, quia utrumque oppidum temporibus est exortum remotissimis, cum nullae adhuc aliae civitates vel per Galliam vel per Germaniam essent exstructae.

Quod legimus in disticho supra allato, optime ad alia dicta quadrat, quae in Glareani operibus inveniuntur. In Glareani libello, cui est index «Helvetiae descriptio», legimus: «Ferunt enim [civitatem Salodurensem] conditam esse non multo post Abraami tempora.»** Nomine Abraami scilicet ille vir, qui in sacris scriptis nobis occurrit, significatur. Aliis verbis: Saeculo decimo sexto, qua aetate, ut iam diximus, Glareanus floruit, Saloduro vetustas biblica tributa est. Quippe hodie alia oppida Helvetica Saloduro paululo antiquiora esse sane bene scimus: nempe Augustam Rauricam, Vindonissam, Coloniam Iuliam Equestrem. Quibus autem factis, quae historica dicuntur, multo melius mihi placet fama quaedam. Fama enim adhuc est Salodurenses iam adfuisse ac vitâ perfructos esse, cum Deus caelum et terram crearet.

Quibus ex rebus hactenus prolatis quid concludimus? Primum omnium: Iure meritoque Salodurenses per omnia saecula in urbe antiquissima vitam se agere putabant. Deinde Salodurensibus interdum quaedam proclivitas est ad res in maius extollendas. Eidem proclivitati et poetae veluti Glareanus non semel obnoxii esse videntur.

Salodurum inter solis occasum

Notulae:

* Quod ad res grammaticas attinet, e me quaero, curnam pronomen relativum, quod est «quarum», usurpatum sit nec «quorum». Pronomen enim relativum, ni fallor, ad Treveros refertur - id est ad nomen masculini generis.

**Glareanus: Helvetiae descriptio cum IIII. Helvetiorum pagis ac XIII. urbium panegyrico, & Osvaldi Molitoris Lucerini commentario, Basileae, per Iacobum Parcum, anno 1554, p. 76; sententia supra citata e commentario Osvaldi Molitoris dempta est. 

De Latinitate colenda

Non ita pridem quidam sodalis Italus idemque linguae Latinae cultor e me quaesivit, curnam Latinitatem ipse colam. Cui rogatiunculae respondere non difficile mihi videtur. Latinitatis sucum sugo, quia cognoscere velim, quis simus – nempe quis simus nosmet ipsi, qui Europaei vocamur, ac quo pacto Europa facta sit, quae res nunc est. Rem acu tetigit sententia haecce, quam quodam in foro Latinitati vivae dicato legi: «Lingua Graeca et Latina sunt unicum patrimonium commune gentium Europaearum.»*

*Sententia haec excerpta est e Victorii Ciarrochi quâdam epistulâ die 3° mensis Octobris a. 2016° in foro interretiali, cuius nomen «Grex Latine Loquentium», divulgatâ.

«Open the boarder» sive limes aperiatur Helveticus!

photographema: Francesca Agosta, Keystone

«Open the boarder»: Qui titulus in chartula inscriptus Comi in urbe Italica septentrionali mense proximo legi poterat – scilicet ad stationem ferriviariam, iuxtam quam profugi asylum in Germania petentes tentoria collocaverant. Hieme autem appropinquante inde ab aliquibus diebus casulae fugitivis offeruntur. Cum magistratûs Helvetii profugos a transitu per Helvetiam prohibere pergant, numerus patriâ carentium in Plinii patriâ versantium crescit.

Moderatores Confoederationis Helvetiae se nihil aliud facere ac Eblanensia* quae dicuntur pacta servare dicunt. Quibus pactis constitutum est, ut profugis asylum petendum esset, quibus in locis primum terra intraretur Europaea. Quid multa? Aliud est pacta servare, aliud humanitatem hominisque dignitatem fovere.

*Eblanensis, -e cf. Eblana seu Dublinum, anglice: Dublin

De quodam sacrificio autumnali

Praeconium sacrificii faciundi

Fiet sacrificium porcinum in agello «Hofbergli» vocitato, qui agellus parvulâ ac rusticâ instructus est tabernâ montanâ. Quando fiet? Fine septimanae continenti – scilicet inde a die 23° usque ad 25° diem mensis Septembris a. 2016°. Ubinam est? Summo in monte Iura non procul a Saloduro oppidulo Helvetico. Quem in locum montanum conveniant omnes, quorum palatum botullis sanguine refertis oblectatur. Talia sacrificia porcina in Helvetiae agrestibus regionibus quotannis fieri solent et autumno quidem. Ita mos fert.

Porcus Hofberglianus

Taberna montana «Hofbergli» vocitata

Prospectus 

De luscinia cuculoque

Iam aves migratoriae regiones relicturae sunt Helveticas. Helvetica fugiunt frigora et cuculus et luscinia, quae cantatrix volucris a quibusdam vocitata est philomela. De utraque ave Iohannes Ludovicus Vives Hispanus Valentinus nobis tam lepidam quam subtilem tradidit fabellam. Qua in narratiuncula causa aperitur, cur luscinia, ut Plinius quodam loco scripserat, hominibus praesentibus diutius et accuratius cantet. En explicationem:

«Cuculus et philomela eodem cantant tempore, verno scilicet, ab Aprili medio ad Maium exactum aut eo circiter. Hae duae aves in contentionem venerunt, de suavitate concentûs quaesitus est iudex. Et quia de sono erat certamen, aptissimus visus est ad eam cognitionem asinus, qui praeter ceteras animantes grandes haberet auriculas. Asinus repudiatâ lusciniâ, cuius se harmoniam negaret intellegere, victoriam cuculo adiudicavit. Philomela ad hominem appellavit, quem ubi videt, agit statim causam suam, canit diligenter, ut se illi approbet ad vindicandam iniuriam ab asino acceptam.»*

*Fons: Iohannis Ludovici Vivis Valentini Linguae Latinae exercitatio, Lugduni, apud Seb. Gryphium, a. 1542, p. 24.

Quid Iohannes Ludovicus Vives de ludo litterario opinatus sit

Tabula scholastica
una cum adumbratione puerili

Post ferias aestivas in Helvetiis iam peractas schola his quidem diebus aperitur. Et filius meus nudiustertius scholam frequentare coepit. Ille primus dies scholasticus est procul dubio res maximi momenti. Evolvitur quasi nova pagina in illo vitae libro. Discet ergo puer prima litterarum elementa, numeros ceteraque omnia. At vero pater paternis sollicitus curis animo multa percurrit. Quomodo filius in ludo litterario excipietur? Quis qualisque erit eius magister? An condiscipuli quales erunt? Quippe et exoritur quaestio, quae ad rem spectat capitalem: Schola quid sibi vult? Qui finis est institutioni scholasticae? Ad quod interrogatum responditur in dialogo, quem Iohannes Ludovicus Vives saeculo XVI exaravit. En excerptum:

«Pater: Tulliole mi, lubet mihi tecum paulisper confabulari.

Puer: Quid, mi pater? Nam nihil mihi accidere potest suavius quam te audire.

Pater [filii canem permulcens]: Hic tuus Ruscio est bellua an homo?

Puer: Bellua, ut credo.

Pater: Quid tu habes, cur sis homo, non ille? Tu edis, bibis, dormis, ambulas, cursitas, lusitas. Haec ille omnia.

Puer: Atqui ego homo sum.

Pater: Quomodo id cognoscis? Quid tu nunc habes plus quam canis? Sed hoc interest, quod ille non potest homo fieri. Tu potes, si vis.

Puer: Obsecro mi pater, effice id primo quoque tempore.

Pater: Fiet, si eas, quo eunt belluae, redeunt homines.

Puer: Ibo, pater, multo libentissime, sed ubi id est?

Pater: In ludo literario.

Puer: Nulla est in me ad rem tantam mora.

Pater: Nec in me.»*

Haec hactenus. Adicio nihil nisi hoc: In schola ergo homo fieri potes, si vis. Nonne haec res est tam simplex quam ardua ac intricata? Utique permulta restant disputanda.

--------------------------------------

*Fons: Iohannis Ludovici Vivis Valentini Linguae Latinae exercitatio, Lugduni, apud Seb. Gryphium, 1542, p. 6.

Plura de Vive illo invenies, si in SCRIPTORIUM ACADEMICUM LATINUM intraveris. Ibi legas commentationes hasce: De garrientibus Vivesianis et De aetatibus linguae Latinae apud Vivem et Floridum

De papilione archaeologi cuiusdam

Non ita pridem quodam in hortulo Salodurensi photographice depinxi hoc: Adit papilio echinaceae florem purpureae, quae res aestate adultâ quibusdam in hortis Helvetiis fieri solet. Est spectaculum cottidianum pacem redolens. Quid plura? Non possum facere, quin hic papilio in flore sedens res longissime ab Helvetia gestas in mentem revocet: scilicet Khaled Asaad, archaeologum Syrium et Palmyrae urbis custodem, qui abhinc uno anno ab assassinis Islamicae quae dicitur civitatis est necatus.

Plinius in Alpibus Helveticis

Conspectus ad pagulum Alpinum Bergün

C. Plinius Tacito suo s.

Ridebis, et licet rideas. Ego ille, quem nosti, apros tres et quidem pulcherrimos cepi. «Ipse?», inquis. Ipse: non tamen ut omnino ab inertia mea et quiete discederem. Ad retia sedebam: Erat in proximo non venabulum aut lancea, sed stilus et pugillares; meditabar aliquid enotabamque, ut, si manus vacuas, plenas tamen ceras reportarem. Non est, quod contemnas hoc studendi genus; mirum est, ut animus agitatione motuque excitetur; iam undique silvae et solitudo ipsumque illud silentium, quod venationi datur, magna cogitationis incitamenta sunt. Proinde, cum venabere, licebit auctore me ut panarium et lagunculam sic etiam pugillares feras: Experieris non Dianam magis montibus quam Minervam inerrare. Vale.

Ascensus nos per pagulum Latsch tulit

C. Plinius Caecilius Secundus his litteris ad Tacitum missis hesterno die me in quendam montem, quem alpicolae vernaculi «Cuolm da Latsch» vocitant, ascendentem prosecutus est. Primulo quasi diluculo a pagulo Alpino Bergün, Rhaetice autem Bravuogn dicto profecti sumus.

Silentium montanum undique. Cuius autem sanctitatem nos quidem – fuimus enim grex adultorum liberorumque tam parvulus quam alacer – confabulationibus non semel perrumpere ausi sumus.

Vitra ocularia: instrumentum
ad aciem augendam ferasque
 intuendas utilissimum

Quod ad me attinet, non pugillaribus stiloque ut olim Plinius, sed potius sophophonio eram instructus, namque nonnulla photographe-mata capere in animo habebam, ne vacuas reportarem manus.

Porro autem illud Plinianum «mirum est, ut animus agitatione motuque excitetur» quis deneget? Accedebat, quod cacuminum aspectus oculos et animi et corporis haud parum recreabat. Res mundanae una cum deliramentis longissime aberant. Non secus erat quam si mundus noster primum suos aperuisset oculos.

 

Summo in monte «Cuolm da Latsch» vocitato

Doleo tantummodo, quod apros – fata tibi, Plini, fuerant me feliciora! – non cepimus, quamvis vitra ocularia adhibentes valles montesque perquisivimus omnes, sed ferae diligentius latitare videbantur venatica pertimentes sclopeta. Quaedam dumtaxat rupicapra nos salutavit excrementis in semita montana depositis.

Rupicaprae salutatio